De afgelopen maanden en weken was ik zeer druk in de weer met allerlei programma’s, lijsten, namenlijsten, wensen en ideeënlijstjes, grote bestanden met overzichten van onderwerpen, dilemma’s, risico’s, acties, maatregelen, eventuele kosten en waaruit te betalen en nog veel meer dat me nu even ontschoten is. Allemaal bedoeld om een collegeprogramma in één vatbare tekst te voegen, zonder dat er ongelukken gebeuren waar de burgers last van zouden kunnen ondervinden. Om er ordening in te krijgen heb ik daar wat op gevonden, zoals ik u hieronder zal uitleggen.
Politieke partijen kunnen heel goed eigen (verkiezings)programma’s schrijven maar ‘o wee’ als er één samenhangend programma met realiteitsgehalte uit moet worden gecomponeerd. Dan komen de a-politieke schrijvers om de hoek kijken. Enkele gemeenten hebben ze nog zelf binnen de deur. Vaak wordt uitgeweken naar een schrijver van buiten. Nu, daar heb ik binnenskamers als ‘schrijver van buiten’ een naam in opgebouwd.
Dus terwijl neef Maarten als nieuw gekozen raadslid in Schalieveen de afgelopen weken in een zenuwachtige opgewonden stemming mijn deur plat liep, schreef ik in het diepste geheim het collegeprogramma voor Schalieveen. Neef Maarten behoort (nog) niet tot de incrowd van het fractie- en partijbestuur van Krachtig Schalieveen dus hij wist van niets.
Nieuw is dat in veel gemeenten de boel behoorlijk lijkt te zijn opgeschud. Lokale onderwerpen en de zich op puur lokale problemen focussende onderwerpen bepalen de agenda. Voorheen was het mogelijk om een model-collegeprogramma samen te stellen dat met enige kleine aanpassingen op veel zo niet alle gemeenten kon worden geplakt.
Ik heb er echter weer een nieuwe lijn in gevonden. Dit met behulp van de grote Engelse generaal Wellington (beeld) die Napoleon bij Waterloo versloeg. Dit dankzij de superieure logistiek van zijn legers; zijn lijsten waren op orde en de daarmee samenhangende acties werden goed op tijd uitgevoerd. Ordening en gebruik van moderne administratieve technieke, daar had Napoleon dedain voor; hij was er van overtuigd dat hij zou winnen op het slagveld dankzij zijn superioriteit en individuele inzicht op het slagveld. Dat had hij mis, tenslotte wint hij die zijn zaakjes organisatorisch het beste op orde heeft: en dat had Wellington.
Vorig jaar begon ik daarom al met een soort basistekst op te stellen voor een collegeprogramma. Daarnaast maakte ik een databank met allerhande onderwerpen die op lokaal niveau volgens mij de komende jaren aan de orde zouden komen. De issues van gemeenten verschillen niet zoveel van elkaar. Het is grotendeels uitvoering van door het Rijk voorgeschreven taken, waarbij hoe je het doet en welke gemeentelijke intelligentie je voor handen hebt de doorslag geven. Allemaal hebben de gemeentebesturen het beste voor met de burgers dus dat geeft geen misverstanden. Onderwerpen? De sociale decentralisaties met meer geld maar met meteen ook een taakstellende bezuiniging. Betere communicatie, vergrijzing, zorgvraag, leegstand winkels en kantoren, woningnood, verkeerscirculatie, economie en werkgelegenheid, veiligheid enz.
Mooie passende modelteksten waarin deze onderwerpen tot zinnen aaneen worden geregen voltooien mijn voorbereidende arbeid.
Ik durf wel stellen dat ook hier het Paretoprincipe, ook wel 80-20 verhouding genoemd, van toepassing is. Ik ging er vanuit dat 80% onderwerpen zijn die in alle gemeenten spelen en in programma’s dienen te worden gevangen en er 20% puur lokale onderwerpen zijn waar burgers mee worstelen. Die laatsten plukte ik voor de verkiezingen uit de speerpunten van de diverse lokaal opererende partijen. Wat serieuzer en fanatieker naarmate ik daar potentiele klanten tussen ontdekte. Voor de goede verstaander Ik schreef dus meer collegeprogramma’s, maar dit terzijde.
Inmiddels heb ik zo dus een database verkregen die is gekoppeld aan een computerprogramma, waaruit ‘met een druk op de knop’ een basis- collegeprogramma rolt. Maatwerk blijft het wel dus ik zorg er wel handmatig voor dat er nog wat te bediscussiëren valt. Elke collegepartij moet uiteindelijk iets van zichzelf erin kunnen ontdekken. Tijdens het discussiëren, vaak onderhandelen genoemd, moet er ook gegeven en genomen kunnen worden. Op dat punt ben ik het programma verder aan het verfijnen aan de hand van de praktijk. Het is uiteindelijk nu een 1.0 versie.
Leuke bijkomstigheid is natuurlijk de mening van neef Maarten die zonder het te weten wie de penvoerder van zijn ‘eigen’ collegeprogramma is, er tegen mij zijn oordeel over geeft. Hij spreekt van een heel gewogen, evenwichtige en realistische tekst.
Ik kijk straks nog even wat de oppositiepartijen in Schalieveen er van zeggen. Ik veronderstel dat ze niet veel verder komen dan te wijzen op regeltjes en procedures. De chagrijnige fractievoorzitster die al eerder onophoudelijk alles beschimpte wat te maken had met collegevorming en Krachtig Schalieveen is nu al in de weer met de integriteit van Krachtig aan de schandpaal te nagelen. Althans dat begrijp ik van neef die alles tot in de puntjes volgt. Ze ziet nog steeds wel de splinter in de oog van een ander maar niet de balk in het eigen oog (Mattheüs 7:3-5). Met domme mensen bereik je weinig, dat hebben ze bij Krachtig goed gezien toen ze deze partij oversloegen bij de coalitievorrming.
Inhoudelijk had het ook de tekst van haar programma kunnen zijn dat durf ik wel te stellen, vandaar die slechts jammerende oppervlakkige benadering. We zullen zien, op naar modelprogramma 2.0 voor 2018.