Een maandje volg ik nu al weer de nieuwe raadsleden in het raadscircus Purmerend.
Na alle inaugurale verplichte nummers en nu ook de rook vanwege de vergaderbureaucratie is opgetrokken, ben ik begonnen de raadsleden naar karakter in te delen.
Het is nog te vroeg om daar nu al op in te gaan, maar in het verdere verloop van deze raadsperiode zal ik dat wel gaan doen. Zodra ik een karakter heb gespot leg ik het naast de meetlat die ik hanteer.
Hoofdregel daarbij is wel dat ik raadsleden indeel in zij die teveel zeggen -als ze dat juist niet moeten doen- en weinig zeggend als ze veelzeggend zouden moeten zijn. De kunst van het weglaten en op het juiste moment de leemte vullen; ‘het is beter veel te weten en weinig te zeggen dan veel te zeggen en weinig te weten. Een beginner ziet veel mogelijkheden, een ervarene slechts een paar.’
In dit directe verband zag ik wel dat er nu een tijdklok meeloopt die de spreektijd bewaakt. Tot mij prettige verrassing zag ik daar de ervaren AOV voorman Thijs Kalverboer zeer aangepast mee omgaan. Bij het afscheid nemen van twee bodes, die hij als raadsnestor toesprak, werd iedereen overrompeld door de korte en bondige wijze waarop hij dat deed. Thijs –de ervarene- gaat het redden binnen de tien minuten spreektijd die hem in de rest van de raadsperiode per vergadering is toegewezen. Collette Sacco van de SP niet. Die zit nu alleen al mokkend over het in haar ogen aan de aan haar tekort toegewezen spreektijd veel tijd te verbeuzelen. Dat kunnen straks nog leuke aanvaringen worden als Collete na een half uurtje vergaderen de overige twee uur niets meer mag zeggen.
In het Gezinsblad las ik een stukje van Piet Hein Debets(foto) waarin hij zijn genoegen over het 600 jarig heerlijkheidsfeest van zich afschreef. Hij vond een aantal zaken niet en een enkel geval wel erg, zo vervolgde hij zijn stukje.
Wat ik plotseling storend ‘erg’ vond in zijn verhaaltje dat was de denigrerende wijze waarop hij wethouder Roald Helm vilein als cultuurbarbaar wegzette. Piet Hein Debets gebruikte zelfs een oneigenlijke bewering toen hij stelde dat hij ‘nog niemand had ontmoet die hem (Helm) ooit in een theater, museum of bij een culturele manifestatie is tegengekomen.’ Snel voegde hij eraan toe dat niet erg is als hij toch maar alsnog toont dat zijn hart bij de cultuur ligt. Hij pakte zijn bewering in als een argumentum ad hominem, zich zo erachter verschuilend dat hij persoonlijk Helm nooit tegenkomt bij culturele evenementen.
Als ik Roals Helm was dan wist ik het wel. Ik zou me door het geschreven keuteltje van Piet Hein Debets juist uitgenodigd voelen om te gaan snijden in die culturele instellingen waar in de eerste plaats Piet Hein Debets, nu nog zwaar gesubsidieerd, gebruik van maakt. Als cultuurbarbaar heb je nu eenmaal een naam op te houden en dien je teleurstellingen van mensen zoals Piet Hein Debets, die op zijn Hollands laten merken niet anders te verwachten, niet te beschamen.
Overigens ligt de situatie natuurlijk anders. Het omgekeerde van wat Piet Hein Debets beweert is natuurlijk ook waar. Helm komt Piet Hein nooit tegen bij een cultureel evenement, evenmin als ik en ik kan u verzekeren dat ik vaak cultuur opsnuif, maar dit terzijde. Is Piet Hein daardoor zelf ook een cultuurbarbaar zonder het zelf te beseffen? Wie zal het zeggen.
Toevallig weet ik dat Roald Helm en zijn gezinsleden met volle teugen genieten van het culturele aanbod in Purmerend, maar zeker ook daarbuiten. Piet Hein Debets schrijft dus zonder na te denken maar wat, en dat is erg!
De culturele instellingen in het hele land zullen de komende jaren in zwaar weer terechtkomen. Subsidies zullen worden verlaagd, de prijskaartjes zullen omhoog gaan. Maar dat Roald Helm daar de of een kwade genius in zal zijn, zoals Piet Hein Debets gewiekst formulerend suggereert, vind ik nog erger.
De 35 Purmerendse raadsleden, die alle Purmerenders vertegenwoordigen, zullen namelijk daarover straks een oordeel vellen. Daaruit zal straks ook blijken of de Purmerenders in algemene en democratische zin cultuurbarbaren zijn en ook in staat zullen blijken de tering naar de nering te zetten. De tijd zal het leren.