Druk, druk, druk. Wie dit liedje niet kan zingen, privé of op de werkvloer telt niet meer mee zo lijkt het wel. Wie nog durft te zeggen dat hij het niet druk heeft en geniet van de vrije tijd zowel privé al tijdens een werkdag heeft wat te verklaren.
Dat verklaren doe ik in dit stukje graag. Ik heb er zelfs een product in mijn adviespraktijk voor gemaakt. Maar een dergelijk optreden wordt toch als iets exotisch en niet echt realistisch gezien. Ik heb de tijd gelukkig aan mijn zijde. Nu wordt ik bij mijn optreden nog vaak beoordeeld vanwege de ouderwets aandoende levensstijl, althans dat wordt me vaak in bedekte termen te verstaan gegeven. Ik beschouw dat overigens als een compliment. ‘Goed bezig Meander denk ik dan. Mensen zouden zich moeten schamen als ze vinden te moeten zegen dat ze het druk hebben. Druk zijn levert namelijk alleen maar meer drukte op en leidt nergens toe.’
De Britse auteur Tony Crabbe heeft een goede verklaring voor het verschijnsel van druk, druk, druk roepers. Hij merkte op dat iedereen die je ontmoet en gedag zegt het woordje druk binnen de kortste keren gebruikt. Druk is een merk geworden: door te zeggen hoe druk je bent laat je zien hoeveel je waard bent. Zelfs erover klagen draag bij aan het uitdragen van je eigen merk. Mee willen doen aan de smartphone verslaving, e-mails, files en cultuur gestuurde ambitie- en carrièredrift is ook een hele uitdaging. Druk zijn is een equivalent geworden van succesvol zijn, effectief zijn en, uiteindelijk, geschikt zijn voor promotie.
Natuurlijk zie ik ook wel de technologische kant van de zaak. De vooruitgang is niet te stoppen. Er verkeerd mee omgaan en er zelfs verslaafd aan worden is wat zich nu maatschappelijk afspeelt. Daar kan niet genoeg tegen worden gewaarschuwd.
Is het normaal om de hele dag op je smartphone te loeren om te zien of er in je groepsapp een bericht is of nog sterker je zelf uit gewoonte er maar een bericht op lanceert.
Slapen met je smartphone naast je kussen, voortdurend op beeldschermen loeren. De ping van berichten niet kunnen weerstaan. Steeds maar bereikbaar willen zijn en geen bericht hoe onnozel ook willen missen. Op elk verzoek van je baas ja zeggen, omdat een nee kan beteken dat je een lagere plaats op de carrièreladder en van het erbij horen kan betekenen.
Als je ja zegt tegen je sociale media verslaving en ja zegt tegen je baas dan zeg je nee tegen iets anders. Dat anders is de tijd die gebruikt kan worden voor de echte geneugten des levens. Dat zijn de dingen die je hersens de tijd en rust geven om geen druk en drukte te ervaren.
Hoe doe ik dat? Het is beslist niet zo dat ik overal nee tegen zeg. Als dat zo was dan bestond dit stukje niet. Een zeker mate van stress ervaren is niet verkeerd, als het maar niet voortdurend is. Uiteindelijk werk ik ook en heb ik ook sociale contacten. Bij mij puilt ondertussen de inbox niet uit en zijn de te doen lijstjes niet uitputtend.
Ik sta mezelf ondertussen wel toe tijd (schijnbaar) te verspillen. Op het werk één of meerder kranten lezen met een kopje koffie erbij; een beetje lummelen en tijd geven aan hobby’s dat werkt rustgevend.
Ook kritisch omgaan met de moderne technologische communicatiemiddelen en de aanschaf er van helpt. Het risico verstaan van de gevaren van verslaving en de baas over jezelf zijn en blijven. Uitzetten dus die handel en niet bang zijn daardoor dingen te missen. Nee durven zeggen als het tot een opgeblazen drukte gevoel leidt. De echte belangrijke dingen mis je nooit, dat is een zekerheid die je hebt.