Ohoebruno neemt zijn vriend Marcel Meeuw mee

Een op veler verzoek herhaald en geactualiseerd verhaal

Gebrom en gekrijs en gewapper van vleugels. Ik schrik van het geluid en ontdek een landende Ohoebruno met een meeuw in zijn kielzog op het dak van de schuur. Snel kijk ik de meeuw in zijn kraaloogjes zodat hij de middagsnack niet van mijn bord durft te stelen. Dat las ik als remedie in de krant.
Als tegenreactie op mijn starende blik zet de meeuw een bril op.

“Ha Meander, daar zijn we, zoals je ziet heb ik Marcel Meeuw meegenomen. Op weg hier naar toe zijn we vrienden geworden, ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens wat ‘de staat van het klimaat’ betreft.‘
Het beste is dat je Marcel zijn verhaal maar laat afsteken en er over nadenkt. Marcel het woord is aan jou!

Marcel Meeuw haalt diep adem en steekt van wal.  “Jullie weten, wij meeuwen worden dikwijls in één adem genoemd met consultants en adviseurs:  “Dat zijn net meeuwen, ze vliegen je hut binnen, maken een hoop herrie, schijten alles onder en taaien ’m vervolgens weer af. Op zoek naar de volgende vuilnisbelt. Ja, wij meeuwen weten inderdaad net als die adviseurs wel waar je je kostje haalt.
Vroeger leefden wij meeuwen hoofdzakelijk in kolonies in de duinen. Sinds de vos daarnaar in grote getalen is opgerukt kunnen we er niet meer veilig broeden.
Lang zoeken naar een alternatieve leefplek hoefden we niet. De stad levert veel wegwerp voedsel op en het broeden op de daken is veilig. En zolang de mensen dat zó blijven doen is dat zo. ‘We maken herrie, vreten van alles wat de mens achteloos wegwerpt of illegaal neerzet, en schijten de boel onder. En voorlopig ziet het er niet naar uit dat deze voedselbron opdroogt.’

Maar genoeg over ons meeuwen. Jullie vragen mij naar een oordeel over jullie middeltjes tegen de opwarming van de aarde. Heel verstandige vraag. Wij meeuwen zijn zeer intelligent, al zeg ik het zelf. Wij meeuwen hebben weinig last van de opwarming van de aarde. Permanent en optimaal aanpassen is voor ons de overlevingsstrategie. Verstand, durf, daadkracht, creativiteit en vindingrijkheid, dat zijn onze vijf sterktes. Daar kunnen mensen nog wat van opsteken, zeker daar wat het de opwarming van de aarde betreft.

Windmolens, zonnepanelen en biomassa

Neem nu die windmolens, vogelmoordenaars noemen we ze. Er sneuvelt ook menige vleermuis in de wieken, maar met die engerds hebben wij meeuwen niet zoveel.
De windmolens die op zee staan zijn onderheid. Dat heien, daar kunnen onze vriendjes de bruinvissen en andere zeedieren niet tegen. Ze worden doof en/of raken de weg kwijt en kunnen niet verder leven.

De windmolens leveren bovendien wat energie betreft ten opzicht van aardgas en steenkool weinig energie. Dat betekent dat je zeer veel ruimte nodig hebt -kom ik op terug- om net zoveel windmolens neer te zetten dat je hetzelfde resultaat krijgt.
Windmolens gaan zo’n 20 jaar mee, daarna worden ze onveilig en/of leveren ze steeds minder vermogen. De masten zijn recyclebaar, de wieken niet. Die zijn van een speciale kunststof en komen op de ‘vuilnisbelt’.
Het gaat in Nederland om enkele honderden per jaar. In Duitsland is er al een milieuprobleem door aan het ontstaan. Maar dit terzijde.

Tja, en dan die zonne-energie. Die doet het qua energieopbrengst beter dan windenergie. Maar ook het plaatsen van zonnepanelen vergt veel meer ruimtegebruik – kom ik ook later op terug- dan energiecentrales die op gas of steenkool draaien.
De windmolen is wat verbeter mogelijkheden betreft vrijwel uitontwikkeld. In zonne-cellen zit nog wel vooruitgang. De efficiëntie daarvan is in enkele tientallen jaren gestegen van 10 naar 20 procent. 50% is haalbaar, maar vooralsnog onbetaalbaar voor gewone mensen.
Zonnepanelen kunnen wel 25 jaar mee. Daarna wordt het ook afval die op de ‘vuilnisbelt’ terecht komt. In Japan is becijferd dat in 2040 dit een afvalberg van 800.000 ton zal zijn.

Ik had het al over het ruimtegebruik van windmolens en zonnepanelen. De Tsjechische wetenschapper Vaclav Smil becijferde dat de benodigde ruimte er niet is. Dat wordt dus verder polderen -de zee op- om voldoende plek te creëren.

Wind en zonne-energie is afhankelijk van de beschikbaarheid van wind en zon. Aanbod is er niet altijd. Op andere momenten is er teveel. De opslagmogelijkheden van het teveel aan beschikbare opgewekte elektriciteit is vooralsnog volstrekt onvoldoende. Dat betekent dat er altijd een opvang moet zijn voor de periodes dat er door zon en wind geen of onvoldoende energie wordt geleverd. Die opvang zal door een met fossiele grondstoffen gestookte energiecentrale moeten worden geleverd. Wil je dat CO2 arm doen dan is alleen de kernenergiecentrale een optie.
Als het opwekken van elektriciteit door kernenergie niet zo emotioneel beladen zou zijn dan zou dit windmolens en zonnepanelen geheel overbodig kunnen maken.

Kortom windmolens en zonnepanelen en de massale toepassing daarvan tast de kwetsbare natuur juist aan en leveren niet voldoende energie.

Aardgas na kernenergie nu de schoonste oplossing

De fossiele grondstof die het minst CO2 uitstoot is aardgas. Daar hebben jullie Nederlanders sinds de massale invoering daarvan in 1962 goed van geprofiteerd. Aardgas is relatief schoon en er zijn nog enorme voorraden van. De lucht is er merkbaar na de kolenstook veel schoner door geworden. De infrastructuur in jullie landje is voor toepassing inmiddels perfect.
Jullie Duitse en Belgische buren volgen dan ook dit goede voorbeeld. Jullie hebben de oplossing dus al en gooien hem nu weg. Anderen pakken hem juist op en lossen hun milieuprobleem ermee op.

Aardgas oplossing voor de buren, hier tot probleem gebombardeerd

In het buitenland is gas dus een oplossing en bij jullie is het op stel en sprong tot een probleem gebombardeerd. Van zegen naar vloek, in een vloek en een zucht besloten. Ingenieus met veiligheidsredenen verknoopt met de opwarmingsproblematiek moet het Groningse gas terug naar nul. Ineens moet Nederland helemaal van het gas af. Een soort koorts maakt jullie thans blind voor de werkelijkheid.

Onbegrijpelijk voor ons meeuwen dat taboe op aardgas. Tja, en wat is het alternatief. Gevolg van al dat gerommel is meer CO2 uitstotende steenkolencentrales, al dan niet bijgestookt met fors gesubsidieerde houtstook. Daarnaast geheel met hout gestookte biomassacentrales. Schonere aardgascentrales worden (nochtans op papier) om bedrijfseconomische redenen stilgezet.
Centrales voor stadsverwarmingen worden in plaats van aardgas gestookt op hout (gesubsidieerd) en zijn zo een nog grotere klimaatkiller dan gestookt op steenkool.

Het gebruik van sterk vervuilende houtige biomassa wordt door Louise Wielewaal gehekeld. Zij kan jullie precies vertellen hoe dit tot voor kort kon worden verkocht met opzichtige domheid als CO2 neutraal. Dus vraag haar maar zelf naar dit explosieve verhaal.

Bijna vergeten, emissierechten

Ik vergat nog de schimmig handel met emissierechten. Hoor je tegenwoordig weinig over, maar niet minder een gegeven.
Sinds 2005 hebben Europese landen en bedrijven die veel uitstoten te maken met emissierechten. Een land of bedrijf krijgt een bepaalde hoeveelheid emissies, bijvoorbeeld CO2 emissies, die ze in een periode mogen uitstoten. Blijven ze onder dit aantal, dan mogen ze de overgebleven emissies op de markt verkopen. Stoten ze juist meer uit dan de emissierechten die ze hebben, dan moeten ze bijkopen. Zo ontstaat een ‘beurshandel’, waarbij het totaal aantal emissiesrechten gelijk blijft.

Het komt erop neer dat CO2 mag worden uitgestoot als je er maar voor betaalt.
Het zou een spel van vraag en aanbod moeten zijn. Des te vervuilender des te meer kosten je de emissierechten. Misschien komt daar (hopelijk) enige beweging in.

Zo héhé, dat waren meer woorden dan ik dacht nodig te hebben. Kom Ohoebruno ik breng je naar Louise Wielewaal. Naar haar verhaal over verbranden van biomassa zullen jij en Meander wel nieuwsgierig zijn. Voor mij daarna is het ook tijd om weer eens op een vuilnisbelt wat te eten te zoeken.”

En voordat ik iets kon zeggen vlogen de vogels oostwaarts.