De verkiezingsstrijd in Purmerend wordt grimmiger. Als betrekkelijke buitenstaander observeer ik dit met gemengde gevoelens. Meer emotie en agressie in de strijd levert meer publiciteit, dus mogelijk een paar kiezers meer op bij de stembus. Hopelijk stemmend op de partij die zich het meest afgetekend profileert. Voorbeelden van grimmigheid zijn soms van kinderlijke aard, echter er zijn ook serieuze aanvallen op elkaar waar te nemen. Dat kan gaan via verkiezingsborden, de media en de sociale media.
Er ontbreken momenteel nog enige prominente partijen in Purmerend die zich aanprijzen via de lantaarnpalen. Het wachten is daarop om te zien of één van die partijen er net als de vorige keer weer met voor de gemeente loze leuzen op los gaat.
De Stadspartij hangt al dominant door de hele stad. Opvallend is dat daar waar de Stadspartij hangt een andere partij ‘Henk en Ingrid’ borden erom heen heeft gesitueerd. Als ware het een omsingeling. De partij die dit doet probeert zich met de veren van de PVV te tooien. En zo tegelijkertijd het stille conflict te zoeken met de Stadspartij, althans zo zie ik dat door mijn sociologische bril. Ondertussen zonder het te beseffen daarmee een volkomen gebrek aan eigen creativiteit tonend.
De CDA reclame is heel bescheiden, maar daardoor wel gepast. Leefbaar laat weten niet mee te willen doen aan de beeldvervuiling in de stad, daarmee radicaal brekend met het verleden.
Eén partij speelt in op de spelletjescultur in Nederland door er een verloting met als hoofdprijs een volle boodschappentas tegenaan te gooien. Ik begrijp dat je er voor moet twitteren of facebooken dus dat is aan mij als geheelonthouder van deze sociale media bij voorbaat al niet besteed. Wel een creatieve stunt die de deur voor volgende verkiezingen openzet naar een groter prijzencircus.
De verzamelborden die de gemeente heeft opgesteld munten uit in saaiheid en onopvallendheid. Vooral door de uniforme lay out van de plakaten die er op zijn aangebracht. In deze vorm is deze reclame een pure uiting van overbodigheid geworden.
De ‘onechte Henk en Ingrid’ partij zag er, alle grimmigheid ten toon spreidend, ook geen been in om de Stadspartij via een gemanipuleerde stemmachine valselijk te beschuldigen. Daarvoor werden later aan de Stadspartij wel excuses aangeboden en spijt betuigd. Helaas kon een raadslid van die partij het vervolgens niet laten zich trots publiekelijk op de borst te kloppen: ‘dat men dat maar mooi dorst te doen in een volle Stadspartij fractiekamer’. Een beschamende staaltje flinkdoenerij, daardoor de spijt en het excuus volledig waardeloos makend. Dat niet snappen is nu hét toonbeeld van een amorele denkwijze.
En als ik de media goed volg dan heeft deze partij zich ook laten verleiden om aan een krant te bevestigen (later opnieuw al borst kloppend nader verklarend in een andere krant) dat er een integriteitsonderzoek naar een ambtenaar loopt. Hoe deze partij aan deze informatie komt wordt niet vermeld. Op indringende vragen van Leefbaar voorman Arie Wim Boer om dit wereldkundig te maken wordt niet gereageerd.
Laf uiteraard om op die logische vraag niet te antwoorden, en ondertussen wel amoreel maar wat rond te bazuinen. Mensen beschadigend om maar door de kiezer interessant te worden gevonden, ‘de middelen heiligen het doel.’
Al twitterend viel -tot slot- op te maken wie welke wethouder het zwakste vindt in het college. Saillant daarbij was dat de discussie voornamelijk tussen leden van twee collegepartijen opspeelde. Niet verstandig, maar in verkiezingsstrijd en bij het voetbal komt het slechtste van de mens bovendrijven.
Het is voor een toeschouwer -zoals ik- wel vermakelijk om dit allemaal waar te nemen. En we hebben nog een kleine maand te gaan alvorens de verkiezingsuitslag een einde maakt aan dit niets verhullende spektakel. Dus we kunnen nog wat verwachten.
Het wachten is dus op de volgende Purmerendse onthullingen. Die zullen niet via het uitlekken van de taps komen die de inlichten diensten van ons verzamelen. Die informatie is sowieso hopeloos achterhaald en alleen maar bedoeld als plasvlieg voor de media. Ook niet door verwaterde slechts vertrouwelijke mededelingen van maanden terug wereldkundig te maken. Want terwijl velen zich druk maken om hun privacy wordt er door menigeen vrijelijk op los getwitterd, gefacebookt en gewhatsappt dat het een lieve lust is. Alle lek en gebrek iedere stap die wordt gezet, wat men eet, wat men haat, wat en -nog belangrijker- hoe men lief heeft, eigenaardigheden noem maar op, worden met een horde volgers gedeeld.
Het aan de wereld prijs geven van de eigen privacy lijkt wel een verslavende ziekte te zijn geworden. En dat is het ook, want er zijn al afkick klinieken te signaleren die mensen van hun sociale media verslaving proberen af te helpen.
Maar voorlopig is het genieten alsof je naar één van die wegwerpprogramma’s op de tv kijkt, zoals Johan Derksen het zo treffend kan aanduiden. Het is allemaal heel interessant maar in wezen verder volstrekt onbelangrijk. Maar dit terzijde.