Direct na de verkiezingen stelde CDA voorman Maxime Verhagen zich nog bijzonder terughoudend op en weigerde hij met de VVD en de PVV samen om de tafel te gaan. Die partijen moesten het eerst op hoofdlijnen onderling maar eens zien te worden, was steeds zijn standpunt. Verhagen benadrukte toen ook steeds dat zijn partij na het historische verlies bij de verkiezingen “bescheidenheid” paste. Het CDA stond niet vooraan om te regeren.
Nu, een paar weken later, neemt Verhagen het woord bescheidenheid niet meer in de mond en is hij bereid tot daadwerkelijke coalitieonderhandelingen. Hij spreekt over het landsbelang en over verantwoordelijkheid nemen voor inhoudelijke gesprekken. “Als we elke dag een optie afschieten, blijft er niets over en zijn we weer terug bij af. Eindeloos ronddraaien in cirkels is niet in het landsbelang.”
“Precies zoals jij direct al voorspelde Meander”, zo komt mijn buurman bij mij binnen hollen om dit heugelijke nieuws te melden. “Die column van jou hierover kan zo het depot in van het Nationaal Historisch Museum. Als dat museum er ooit komt “, voegt hij er van de hak op de tak springend direct aan toe. Hij is onstuitbaar en ratelt verder.
“PVVD en CDA zijn natuurlijke partners dat ziet toch een kind. Daarom kon Mark Rutte ook zo goed voorpellen dat de formatie rond 1 juli afgerond kan zijn. Dat wordt weer lachen de komende maanden. Natuurlijk niet over politieke inhoud maar over de ruzietjes en de meningsverschillen, vooral de zaakjes die opduiken in de PVV. Hoewel het nog maar de vraag is of die wens van de media echt in vervulling zal gaan. Hero Brinkman hoor je nu namelijk niet meer met verzetsdaden tegen broeder Wilders. Als lok-verzetstrijder tegen de grote leider Wilders heeft hij alle potentiële herrieschoppers geïnventariseerd. Een intelligent staaltje werk! Je kan wel zien dat Hero Brinkman en Ahmed Marcouch, je weet wel van die lok-joden, ooit als collega’s in één politiekorps hebben gediend. Waarschijnlijk hebben ze daar die lok trucjes geleerd in de strijd tegen de echte criminelen”.
Om hem enigszins te kalmeren leg ik hem in een adempauze de vraag voor wat hij van het WK voetbal vindt. “Niet om aan te kijken. Ik ben een liefhebber van de praatjes van Johan Derksen en Rene van der Gijp, maar nu beginnen die ook al het niet om ‘aan-te-ziene’ resultaatvoetbal op te hemelen. Als ik naar het theater ga dan wil ik toch ook spektakel en vermaak zien en niet het met een operastem opdreunen van het telefoonboek van Parijs. Dat voetbal, ook ons voetbal, is een wangedrocht geworden. Gelukkig is het mooi weer dus lekker in de tuin zitten prefereer ik. En valt er dan een doelpunt dat door onze multi-miljonairs is gescoord dan hoor ik het wel aan het geschreeuw en getoeter uit de huizen om mij heen. Onbegrijpelijk, maar tegelijkertijd ook een fenomeen dat zo veel menen zich in een massa hysterie laten meeslepen. Want waar gaat het nu eigenlijk om: een spel met een balletje. Wie de meeste ballen in het netje weet te werken heeft gewonnen. Voetbal reuze interessant maar verder volstrekt onbelangrijk”’, voegt buurman er nog filosofisch aan toe.
Buurman haalt even adem en vervolgt dan zijn betoog. “Meander is jou trouwens opgevallen hoeveel voetballers er met hun borderline stoornis te koop lopen? Ik koppel namelijk het beschadigen van je lichaam met allerlei tatoeages, aan het hebben van deze stoornis. Een andere verklaring heb ik er nog niet voor. Grappig is ook de relatie tussen Mickey en MInnie Mouse, ik bedoel natuurlijk Wesley en Yolante. Door hun extraverte gedrag hebben ook de roddelbladen in deze door voetbal gedomineerde weken leuke smulverhaaltjes. Yolante heeft zendingswerk gedaan lees ik, Wesley is katholiek geworden. Regelmatig bidden ze nu het Onze Vader. Wesley heeft vrijwel altijd een rozenkrans op zak. En wat zie ik, Diego Maradonna heeft de rozenkrans zelfs altijd in de hand! Zou na het tatoeëren de rozenkrans het nieuwe borderline symbool worden?”
Ik kan de woordenstroom van de buurman alleen maar tot staan brengen door de TV aan te zetten. Er is voetbal maar ook een commissievergadering van de gemeenteraad. Die laatste prefereer ik. Buurman weet dat ik er naar blijf kijken tot het bittere einde. De onnavolgbare Thijs Kalverboer is momenteel mijn favoriet. In taalgebruik is hij te vergelijken met orakel Cruiff. Binnen een mum is buurman weg, ik vermoed om stiekem toch naar dat foeilelijke voetbal te gaan kijken.
foto Maradonna: Spits digitaal