In veel culturen is het gebruikelijk dat je zorg draagt voor je ouders, in de breedste zin van het woord. Als je in Nederland voor iemand zorgt, dan ben je een mantelzorger. Door de decentralisaties in de zorg zal het in ons land ook steeds gebruikelijker worden om voor je familie, vriend, kennis of buren te zorgen. De druk op mantelzorgers neemt toe, zeggen de experts. Dat is duidelijk.
Minder duidelijk is het hoeveel jonge kinderen in ons land dagelijks zorg dragen voor hun zieke ouder(s). Van af en toe een klusje thuis doen, zoals bijvoorbeeld afwassen, boodschappen doen of je kamer opruimen, wordt niemand slechter. Dat hoort ook wel een beetje bij de opvoeding.
Anders is het als je als jong kind dagelijks vele klusjes moet doen of zelfs een zieke ouder verzorgt, zodat het gezin draaiende blijft. Dan gaat het verder dan opvoeden. Ouders schamen zich vaak voor zulke situaties en kinderen weten niet altijd beter, omdat ze het wellicht al jaren doen en hun ouders met alle liefde helpen. En dan nog hoeft dit nog niet tot problemen te leiden. Wel wordt het een probleem als de druk op het kind zo groot word, dat er amper ruimte is om nog gewoon kind te zijn en dat ook de schoolprestaties eronder lijden. En juist dit soort situaties bevinden zich onder de radar.
De Stadspartij krijgt de laatste tijd steeds meer signalen dat er een stijgende lijn is van dit soort situaties in Purmerend en maakt zich zorgen. Er moet daarom meer inzicht komen om hoeveel gezinnen het gaat, de oorzaak en hoe de exacte situatie is. Vaak zijn er meer en andere oplossingen te vinden, maar dan moeten de diverse instanties het wel signaleren, oppakken en vooral samenwerken aan een oplossing. Denk daarbij aan sportverenigingen, scholen, huisartsen en vooral de sociale wijkteams.
Dat jonge kinderen in sommige gezinnen zorg dragen voor hun zieke ouder is geen nieuw fenomeen, maar dat het weinig aandacht krijgt en er een stijgende lijn in lijkt te zitten baart wel zorgen. Het gebeurt vaak onder onze neus en we zien het niet. Of zien we het wel, maar doen we er niets mee?
Een voorbeeld van een goed afgelopen situatie
Ronald* zorgde van zijn achtste tot zijn twaalfde intensief voor zijn zieke moeder en het gezin. Zijn vader ging ’s ochtends om 07.00 uur naar zijn werk en was nooit voor 19.00 uur thuis. Zijn broer was een puber en deed zijn eigen dingen, zoals dat hoort bij het opgroeien. Voor Ronald was het de normaalste zaak van de wereld. Je zorgt voor mensen die hulp nodig hebben en iedereen draagt zijn steentje bij in een huishouden. Zo was hij opgevoed. Zijn ouders hadden er vaak moeite mee. Het gezin had een keer per week huishoudelijke hulp en in bepaalde periodes kwam er thuiszorg. Maar er bleef dagelijks genoeg over om te doen en dat deed hij met alle liefde voor zijn familie. Soms schoot buitenspelen er wel eens bij in of was hij minder geconcentreerd op school.
Gelukkig praatte de familie wel veel met instanties zoals de huisarts en de school. Deze waren op de hoogte en dat scheelde merkbaar. Na zijn twaalfde ging het beter met zijn moeder en veranderde de situatie. Zelf heeft hij deze tijd niet als negatief ervaren.
Het maakte de band binnen het gezin eerder hechter en hij deed levenservaring op, zoals koken en inzicht krijgen hoe je voor zieke mensen zorgt.
Onbekende situaties geven problemen
Juist de niet inzichtelijke situaties baren zorgen. Want wat men niet weet, kan men ook niet begeleiden en sturen. Een simpel advies kan vaak al voor een positieve twist zorgen.
De Stadspartij wil dit onderwerp bespreekbaar maken en zal dit onder andere op de agenda laten zetten bij de eerstvolgende klankbordvergadering van de decentralisaties in de zorg. Daarnaast zal het gesprek aangegaan worden met diverse instanties en inwoners.
Ken je gezinnen waar dit soort situaties spelen of speelt dit in je eigen gezin, neem dan contact op met de Stadspartij via zorggroep@stadspartijpurmerend.nl
*Uit privacyoverwegingen is een fictieve naam gebruikt