Per ongeluk of misschien wel tot mijn geluk ter inspiratie voor een stukje las ik al surfend op internet ergens iets over een mogelijke verkiezingsuitslag. Het zou gaan om de mogelijke zetelverdeling verkiezingen voor de gemeenteraad in 2018. Het ging zelfs om Purmerend, dus mijn interesse was gewekt. Verder surfend en lezend kwam ik ook het bericht tegen dat serieuze media in Purmerend het beste raadslid hadden gekozen. Zelfs het beste verkiezingsprogramma bleek op initiatief van een boekhandel te zijn vastgesteld. Op alle genoemde ereplaatsen waren er opvallend genoeg geen ereplaatsen voor de Stadspartij. Daar moest ik het mijne van weten.
Je kunt serieus kijken naar dergelijke door de verkiezingen geïnspireerd onderzoeken maar ook met een kwinkslag. De meeste onderzoeken die ik hierover ken zijn in de regel steevast speculatief en daarom humorvol en met de nodige te nemen korrels zout in elkaar gezet. Zo vulde ik ook de opdracht in die ik mezelf als onafhankelijke onderzoeker gaf.
Met een invullijst toog ik al enquêterend langs de deuren. Zij die de deur open deden vroeg ik: kent u de STADSPARTIJ? Kreeg ik als antwoord “ja”, dan vroeg ik door met de vraag: stemt u straks op deze partij? Kreeg ik als antwoord dat ze de STADSPARTIJ niet kennen dan noteerde ik: niet thuis; dat noteerde ik natuurlijk ook als niet werd opengedaan. Die niet-thuis categorie telde verder niet mee. Deze manier van noteren heb ik afgekeken van een enquête van de Tegenpartij van Jacobse en Van Es, maar dit terzijde.
Tot mijn niet geringe verbazing kreeg ik in 80% van de open deuren mensen te spreken die de STADSPARTIJ kennen en het antwoord: “JA” ik ga op ze stemmen.
Aan mijn buren vroeg ik wie ze het beste in de raad vonden optreden. Spontaan werd de naam van Mario Hegger veelvuldig genoemd. Empathisch, komt afspraken na, helder taalgebruik, uitstekend debater. Gevolgd door Hans Krieger. Die herkenning was meer gebaseerd op gezichtsherkenning door een lang dienstverband vermoed ik. Een enkele buur noemde ook Arie-Wim Boer maar dat was het dan ook wel.
De diverse verkiezingsprogramma’s bleken niemand te boeien. Als meest gehoorde argumenten voor dit niet kennen noteerde ik: ritueel geschrift, geen woorden maar daden, wie leest die nou? Mijn onderzoek leverde dan ook geen favoriet op waar het de diverse verkiezingsprogramma’s betrof.
Mezelf ontspannend achter de schrijftafel, na al die inspanning, stelde ik het rapport van mijn bevindingen op.
Trots liet ik daarna het rapport aan de fractievoorzitter en lijsttrekker van de STADSPARTIJ lezen. Die vielen eerst stil maar schoten even later in de lach. Ze vertelden me dat ze dat bij alle enquêtes en onderzoeken over verkiezingen doen, maar dat die van mij toch wel alle voorgaande qua (on)geloofwaardigheid overtrof.
Toen ik zei dat ik van plan was de uitslag in mijn column te gebruiken schoten ze helemaal vol. Na hun lachbui en weer op adem lieten ze weten de humor van het rapport wel in te zien.
Persoonlijk ben ik ondanks hun scepsis wel ingenomen met mijn quasi wetenschappelijke enquête en het resultaat. Met de enquête methode Meander, want zo noem ik deze vanaf nu, ga ik inmiddels door het land om ook andere partijen tot een dergelijk onderzoek te bewegen. Het maakt mij daarbij in die situaties niet uit of het lokale dan wel landelijk partijen zijn. Voor de STADSPARTIJ deed ik het onderzoek gratis. Maar de pijp moet ook roken zeg ik altijd maar, dus door anderen moet er voor worden betaald. Natuurlijk zorg ik er voor dat de methode Meander altijd het gewenst resultaat oplevert. Dat gebruik ik ook als aanbeveling.
Nauwlettend houd ik de datum van de gemeenteraadsverkiezingen – 21 maart 2018 – in de gaten. Ik zorg er dan wel voor om in een ver en zonnig oord de uiteindelijk resultaten in een regenachtig Nederland in ogenschouw te nemen. Ik zie erg op tegen al die interviews achteraf met de vraag: ‘hoe ik dit alles toch zo raak kon voorspellen’. Zit ik er naast dan blijf ik gewoon wat langer weg.
foto: Stadspartij